باران نیکراه دانلود دکلمه های باران نیکراه سال ۱۴۰۰ و ۲۰۲۱

با همه ی بی سر و سامانی ام
باز به دنبال پریشانی ام
طاقت فرسودگی ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی ام

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

گفتم ای دل، نروی؟خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی بی بَر و بی بار شوی
نکند دام نهد؟خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،بی پر و بی بال شوی؟

مسجد که هست، میکده جای نماز نیست
جایی که آب هست، تیمم مجاز نیست
پند از زبان عالم اهل عمل خوش است
اظهار فضل این همه فاضل نیاز نیست!
گفتار نیک و خوب تو ارزانی تو باد!

لحظه ی دیدنت اینگار که یک حادثه بود
حیف چشمان تو این حادثه را دوست نداشت
سیب را چیدم و در دلهره ی دستانم
سیب را دید ولی دلهره را دوست نداشت

تمام روز خوابیده ، تمام شب به تنهایی
منو تو خوب میدونیم چرا این لحظه اینجاییم
تمومش کن ، تمومش کن
من انقدر غرق من هستم ، که تو از خاطرم رفتی

سینه‌ام دکان عطاری‌ست دردت چیست؟!
شمبلیله ،رازیانه ، شاهی و گشنیز اهل آویشن ،نبیذ سرخ شورانگیز سینه ام دكان عطاریست … دردت چیست؟

آزاد شو از بند خویش، زنجیر راباور مکن،
اکنون زمان زندگیست، تاخیر را باور مکن
حرف از هیاهو کم بزن، از آشتی ها دم بزن
از دشمنی پرهیز کن، شمشیر را باور نکن

خود را بفروشی به کسانی به چه قیمت؟
از خان فلک خوردن نانی به چه قیمت؟
یک روز به این‌سوی دگر روز به آن‌سوی
لنگان خرَک خویش برانی به چه قیمت؟

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت
سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

دلم می سوزد برای لحاف تشک های اعلای خانه
که انتها گذاشته می شوند مبادا کسی به اشتباه سراغشان برود
میگذارندشان آنجا تا شاید شاید
سالی یک بار کسی در خانه را زد و بر آن شد تا شب را آنجا به صبح بکشاند

یک نفر نان داشت اما بی‌نوا دندان نداشت
آن یکی بیچاره دندان داشت اما نان نداشت
آنکه باور داشت روزی می‌رسد بیچاره بود
آنکه در اموال دنیا غرق بود ایمان نداشت

مارِ بر گنج زده چنبره را می‌بینی؟
گرگِ در حالِ دریدن بره را می‌بینی؟
یک نفر گفت که قانونِ طبیعت این است
فنِّ از آب گرفتن کَره را می‌بینی؟

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

گرفتم خط زدی از دفترت ای سفله نامم را
چطور از یادِ مردم می‌بری- ابله- کلامم را!
هنوز از هستی‌ات رنگی نمی دیدند و می دیدند
که بر اوراق هستی ثبت می‌کردم دوامم را

گر نباشد حیا و درک و شعور
آدمی طعنه می‌زند به ستور
جانِ انسان که تربیت نشود
آدمی گاو می شود به مرور

لای لای گریه‌ی من خواجه را در خواب برد
خواجه از بستر برون آ مملکت را آب برد!
خواجه از بستر برون آ، دزدِ دانا را ببین
با دوصد آداب آمد، با دوصد آداب برد!

مگو جاهي از سلطنت بيش نيست
که ايمن تر از ملک درويش نيست
سبکبار مردم سبک تر روند
حق اين است و صاحبدلان بشنوند

هيچ کجا هيچ زمان فرياد ِ زنده گي بي جواب نمانده است.
به صداهاي ِ دور گوش ميدهم از دور به صداي ِ من گوش مي دهند
من زنده ام
فرياد ِ من بي جواب نيست، قلب ِ خوب ِ تو جواب ِ فرياد ِ من است.

درگیر خودت هستی
فراموش کردی مرد ، دخیلت رو کجا بستی
کجا این حرف ما بوده ؟ کجا این رسم آدمهاست ؟
همه دنیا رو گشتمو ، فقط این رسم ما تنهاست