علیرضا آذر دانلود فول آهنگ های علیرضا آذر سال ۹۹ و ۲۰۲۰

نشین و نسوز و نساز و ببین، که حرفم پر از لهجه‌ی مرهمه
برای تو و عشق واگیر تو، یه عالم صبوری کنم هم کمه
نشین و نساز و نسوز و ببین، که تنهایی من چقدر روشنه
یکی دست توو دست تو و دستهات، داره توو سر من قدم میزنه
منم مثل تو داغِ توی دلم، منم مثل تو توو دل بازی ام

تق تق تَ تَق تق هووو، هوا بوران و کولاکه
تو ظهر آفتابی هوا وقتی که اینجوره
میگن یه جایی گرگ مادر توله زاییده
دلشوره داره تو دلم رختاشو میشوره
سرما یه جوری کل شعرو زیر و رو کرده

سلام ای هیبت در مه
اگر از حال من پرسی
ملالی نیست جز دستان تو از دستم
تو چی یادی ازین مرد مجازی میکنی یا نه
شکستی عهد سابق را نگو نه... منکه نشکستم

تمرگیده بودم به تنهایی خویش
مرا تو به اغوای بیراهه بردی
به دریاچه خمر خالص کشاندی
و در مستی چشم من غوطه خوردی
بدون سلامی خزیدی کنارم
ولم کن، کجا من؟ کجا عشق؟

کنار خودم مینشینم کنارم شلوغ است
و از سفره ی زندگی هر چه خوردم دروغ است
خودم با خودم پشت میزم غریبه ام مریضم
اجازه دهید آخرین چای خود را بریزم
خودم با خودم گوشه ای از غمم مینویسم

کعبه بشکاف مرادت آمد تا گلو حرف نهان دارد عشق
قدر این قدر بدان خانه‌ی حق فزت و ربّ به دهان دارد عشق
ای فلک از قدم روز بگو از امیری که به دوشش نان داشت
تا خداوندی او راه نبود غیر ممکن شدنش امکان داشت
سر هر کوچه طوافی میکرد شمس و مهتاب غزل میخواندند

عشق اما نهایتی مجهول بی حضورش اگرچه شب عالیست
در تن فکرهای هر شبِ‌ام بازهم جای خالیش خالیست
دوست دارم به آسمان بزنم تا نگاهم به ماه برگردد
میفروشم خدای نورم را روزگار سیاه برگردد

ما دوتا ذرهء بنیادیِ عالم بودیم
ما دوتا مادهء تاریک در آغوش مکان
ما دو خورشید، دو منظومه شمسی بودیم
ما دو تک یاخته ی مُرده در ابعاد زمان
ما دوتا رود، در اندیشهءِ دریا نشدن

فال من را بگیر و جانم را
من از این حال بی کسی سیرم
دست فردای قصه را رو کن
روشنم کن چگونه می میرم
حافظ از جامِ عشق خون می خورد

بر حذر باش که این راهِ پر از بیم و امید
دلِ پُر خواهد و پای سبک و دست تهی
بر حذر باش که فرقی نکند در صفِ حشر
قدِ رنجور علف با تنهء سروِ سهی
تبِ اندوه بگیرد بدنت را محکم

کی بیشتر از زندگی خسته است
کی خسته و کمرنگ و دلگیره
هر کی به امید نبودن بود
تو ابتدای جاده میمیره
من می شناسم بوی موهاتو

روز میلاد من است آمده‌ام دست کشم
به سر و گوشِ عرق کرده‌ی دنیای خودم
قول دادم که در این شعر فقط من باشم
تا خودم با همه خود باشم و تنهای خودم
ردِ انگشتِ تو بر سینه‌ی سیب است هنوز

یا کنج قفس یا مرگ،این بختِ کبوترهاست ... دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست
اِی بر پدرت دنیا،آن باغ جوانم کو؟ ... دریاچه‌ی آرامم،کوه هیجانم کو؟
بر آینه‌ی خانه جای کف دستم نیست ... آن پنجره‌ای را که با توپ شکستم نیست
پشتم به پدر گرم و دنیا خودِ مادر بود ... تنها خطرِ ممکن،اطرافِ سماور بود

نقش یک مرد مرده در فالت
توی فنجان مانده بر میزم
خط بکش دور مرد دیگر را
قهوه ات را دوباره می ریزم

لیلی بنشین خاطره ها را رو کن
لب وا کن و با واژه بزن جادو کن
لیلی تو بگو،حرف بزن،نوبت توست
بعد از من و جان کندن من نوبت توست